Het lag al niet eens meer op de stapel nog te lezen boeken. Ooit gekregen en in de kast beland: de ambachtsman van Richard Sennett.
Dat ik het nooit las, wat een vergissing.
Een aantal jaren geleden toen een lost vast, publiek, privaat samenwerkingsverband een naam moest krijgen, stelde iemand voor het Gilde te noemen. Volgens mij was ik het zelf. We wilden van re-integratie een vak maken. Een echte vakman word je geleidelijk. Je hebt er meesters in maar ook leerlingen en gezellen.
Vandaar.
Toen we het project Sturen op zelfsturing startte in Rotterdam werd voortdurend gevraagd om aan te geven wanneer het klaar was. U weet wel, modern management, vinkje zetten, wegwezen. Maar je bent er niet mee, iedereen een gesprekstraining geven en denken dat je dan klaar bent. Vakmanschap vraagt om voortdurend nadenken over toepassingen in andere omstandigheden.
Ik ga er dus van uit dat ik tot aan mijn pensionering bezig blijf met het ontwikkelen en propageren van methodieken, interventies en het delen van kennis.
Dat is als de huidige pensioenregels ongewijzigd blijven nog zes jaar, vier maanden en twee weken.
Sommige zaken in het leven kunnen nu eenmaal alleen maar SLOW. En dat geldt voor vakmanschap zeker.
Een ambacht in de zin waarin Richard Sennett dit concept heeft ontwikkeld. betekent het accepteren en tegelijkertijd geduldig maar volhardend bewerken van weerbarstig materiaal; van slijpen en scherpen en soms ook meegeven. Het is engagement met weerbarstige materie.
En zo zit dat. Dat geldt voor de ambachtslieden zelf en ook voor degenen, zoals ikzelf, die het op zich hebben genomen om dit duidelijk te maken aan
WERKLUST 