Je hebt vast al van alles geprobeerd om productief te worden en te blijven. Soms gaat dat goed, soms wordt het helemaal niets. Maar waarom zou je? Je kunt het ook omdraaien en alle productiviteit laten varen. Hieronder de vijf beste tips om alle werklust uit je lijf en leven weg te laten vloeien. 1. …
Ik moet eerlijk toegeven. Toen Maarten Freriks zijn plannen met Innovatiebanen bekend maakte, was ik de eerste om er boven op te springen met een zure reactie. Kijk maar. Nu ik het teruglees, neem ik er overigens geen woord van terug. Het heeft Maarten er niet van weerhouden om de innovatiebaan te blijven promoten. Hier …
Het is vrijdag de dertiende vandaag –ongeluksdag– en het lijkt me daarom toepasselijk om het over fouten te hebben. Fouten veroorzaken ongelukken en ellende toch? Of niet? In een organisatie fouten maken is tegenwoordig breed toegestaan mits… …mits je er maar van leert, luidt dan altijd de enigszins omineuze toevoeging. We zijn tenslotte vandaag de …
Bijna alle gemeenten zijn zich bewust van de noodzaak om te werken aan een ander profiel van de ambtenaar. Die ambtenaar beheerst niet alleen zijn vak qua kennis en kwaliteit, maar kan ook samenwerken en kennisdelen, is proactief, zelfsturend en ondernemend. ‘De ambtenaar moet ook gaan denken vanuit het perspectief van de toegevoegde waarde aan de hand van de vraag: heeft de burger hier wat aan?’, zegt Peper. ‘Die manier van denken – en niet regelgeving – wordt leidend.’
Martine Peper in Binnenlands Bestuur.
Moet je altijd doen wat de baas zegt? Je zou de mensen de kost moeten geven die dit uitgangspunt huldigen in hun werk. Of de bazen die vinden dat zij altijd het gelijk aan hun zijde hebben. Maar wanneer doe je het dan eigenlijk goed? Schoonmaker in een ziekenhuis is bij uitstek een beroep waarvan …
Dit filmpje is op you tube meer dan een miljoen keer bekeken. Het is hilarisch. Zeker als je als toehoorder ooit door een slaapverwekkende powerpoint hebt moeten worstelen. En wie heeft dat niet?
Kun je trouwens iemand doodschieten met een powerpointbullit? Nee, wel hersendood maken.
Met een stapel papier onder de arm en de mobiele telefoon aan het oor gedrukt opgewonden door het kantoor lopen dat is druk doen. Druk zijn is veel te doen hebben. Je kunt ook teveel te doen hebben. Dat het je boven het hoofd groeit. Dan zeg je met een zorgelijke uitdrukking op je gelaat …
Hier had ik eerder op willen reageren. Het stond al een maand geleden in Trouw. Als er miljarden over de balk zijn gesmeten dan is dat mede mijn schuld.
Toch?
Al die jaren werkte ik voor een van de grootste besteders van re-integratiegeld, de gemeente Rotterdam. Een van de dingen die ik al die jaren heb gedaan in Rotterdam is het volgen en begeleiden van wetenschappelijk onderzoek naar re-integratie.
De meest ondankbare taak was het opstellen van antwoorden op kritische raadsvragen als weer eens ergens was gebleken dat re-integratie niet of nauwelijks effectief was. Ik moet me in allerlei bochten wringen om er iets van te maken.
Mijn flash of insight kwam toen ik een onderzoek in handen kraag van de Raad voor Werk en Inkomen. Hier hoefde ik geen raadsbrief over te schrijven want er werden geen kritische vragen over gesteld. Want wat bleek: ten opzichte van enkele andere grote steden bleek Rotterdam een stuk effectiever met “trajecten” voor personen van 45 jaar en ouder.
Maar bedacht ik me, wat moet ik nu tegen collega’s uit Eindhoven en Den Haag zeggen die bellen met de vraag: “Goh, Klaas wat doen jullie zo goed?” Ik had geen idee.
Stond niet in het rapport.
Zoals veel rapporten uit die tijd beperkte ook dit zich tot grootschalige data-analyse.
Er stond wel in wat werkte en wat niet, maar niet waarom dat zo was. Met andere woorden, je kon er niets van leren.
Naderhand werd ik lid van de begeleidingscommissie van Interventies naar Werk. De gedachte achter deze internetsite was dat we re-integratieprojeten konden “raten” . Dit gebeurde aan de hand van de beschikbare evaluaties van deze projecten. Al snel bleek dat het meeste onderzoek de toets der kritiek niet kon doorstaan.
Op zijn zachtst gezegd, het was naadje.
Met de toenmalige trekkers van Interventies naar Werk, Peter Wesdorp en Gejo Duinkerken en met Roeland van Geuns heb ik later het Gilde Re-integratie opgezet. We hadden de conclusie getrokken dat re-integratie gebaseerd moest worden op evidence based practices maar we realiseerden ons dat we dat niet voor de kant geroeid kregen. We bouwen nu alweer geruime tijd aan betere re-integratie door aan klantmanagers elders effectief bewezen gesprekstechnieken aan te leren. Waarvan de effectiviteit in de Nederlandse re-integratie situatie nog bewezen moet worden.
Wat valt hier van te leren? Ondanks alle lippendienst die er aan is bewezen, is er de afgelopen tien jaar nauwelijks aandacht geweest voor de kwalitatieve aspecten van re-integratie en in het verlengde daarvan ook nauwelijks aandacht voor het opbouwen van een echte professie. Dat is niet de enige reden waarom dingen zijn gelopen zoals ze zijn gelopen maar wel een heel belangrijke.
Het klantbeeld van mensen met een uitkering is in tien jaar gekanteld van zielepieten naar klaplopers. En wat doe je met klaplopers? Je gaat uit van het ergste en perkt de ruimte bij voorbaat al in. Maar werkt dat ook?
Activeringswerk in uitvoering.
Afgelopen vrijdag promoveerde collega Paul van der Aa op een proefschrift met als titel Activeringswerk in uitvoering. De link leidt er vanzelfsprekend naar toe, al kan ik me voorstellen dat de hele studie doornemen vanaf de compu voor de meesten wat te veel gevraagd is.
Niettemin wel de moeite waard. Want Paul heeft onderzoek gedaan naar deprofessionaliteit bij drie grote sociale diensten in Nederland. Diepgaand en grondig, de conclusie zal echter niet verbazen. De professionaliteit laat nog te wensen over.
WERKLUST 