WERKLUST

Stuur jezelf en help een ander.

Het is gebeurd ergens na het verruilen van het traditiponele kantoor voor de kantoortuin en de introductie van het flexibele werken. We hebben ons ingesteld op permanente afleiding en het vermogen zich te concentreren is bij de gemiddelde kantoormedewerker tot de grond toe afgebroken of ten minste drastisch gereduceerd. We leven in een werkwereld die …

Verder lezen


23 februari 2016

TERZIJDE.

IMG_0003_NEW

Jaren lang is er voor gepleit en nu is het dan eindelijk zo ver. Het ministerie van Sociale Zaken steekt 10 miljoen euro in het  kennisprogramma Vakkundig aan het Werk.

Om dat bedrag van 10 miljoen euro moest hoogleraar Lex Burdorf onlangs smadelijk lachen toen hij een inleiding verzorgde over het belang van effectieve re-integratie voor gezondheid. Burdorf is hoogleraar Determinanten van Volksgezondheid aan de Erasmusuniversiteit en doet daar onderzoek naar de gezondheidseffecten van werk. Die effecten zijn positief en ongehoord groot. Dat u het weet.

Overigens heeft Burdorf het niet over zo-maar-wat-doen-op-goed-geluk re-integratie, waar we nog steeds te veel voorbeelden van zien. (Het werkt, want de wethouder zegt dat het werkt) maar om bewezen effectieve re-integratie. En de zoektocht naar bewijs is nu net waar het in het kennisprogramma om draait.

In de ogen van een medicus is die tien miljoen van het ministerie maar een fooi als het wordt vergeleken met de vele miljoenen die aan medische research worden uitgegeven. Vandaar dat smadelijke lachje. Gezien de grote effecten vooral voor mensen met een lage opleiding en/of uit achterstandwijken is een veel hogere investering meer dan op  zijn plaats.

Wel jammer dat de tweede kamer het re-integratiebudget van gemeenten nagenoeg helemaal heeft opgedoekt vanwege geldsmijterij zonder resultaat. De komende jaren zullen we het moeten doen met een klein beetje geld voor een steeds groter probleem maar dan wel effectief besteed.

Korte klap, meer niet. Arjan Heyma over de effectiviteit van reïntegratie arbeidsmarkt.

19 mei 2015


Arjan heeft natuurlijk helemaal gelijk. Net werkloos? Maak van baanvinden je werk. Schakel er iedereen er bij in en besteed er veertig uur per week aan. Je kansen slinken sneller dan je denkt. UWV pak die handschoen eens op. Maar… Er is altijd een maar. Dat lukt ook wel eens niet. Door weinig baanaanbod. Of door “factoren”: te jong, te oud, te gekleurd, niet slim genoeg. Wat dan Arjan? Toch veel investeren (in scholing) met een lage rendementskans? Niets doen en de bijstanders opnieuw van graniet laten worden. Of toch maar de tegenprestatie, dat zijspoor van opgelegde vrijwilligheid?


7 februari 2015

Succesvolle mensen zijn rijke mensen. Klopt dat wel?. In dit artikel legt Peter Cohan uit dat controle over je tijd een betere maat is. Je hebt misschien een baan waar je veel mee verdient maar misschien voel je je miserabel of ben je er zo veel tijd mee kwijt dat je niet meer aan jezelf of aan je geliefden toekomt. Het is geen pleidooi om geld in te ruilen voor tijd. Want tijd zonder geld betekent namelijk helemaal niet dat je de controle hebt over je tijd. Je keuzevrijheid is immers beperkt doordat je geen geld hebt.

Verdienen en voldoende tijd hebben om van de rest van je leven ook nog iets te maken of verdienen zodat je iets van je leven kunt maken, dat is het mooiste.


Link naar Vers beton

Econoom Robert Dur beantwoordt op Vers Beton de vraag of sancties mensen uit de uitkering helpen met behulp van oeroud Rotterdams en buitenlands onderzoek. Het antwoord is ja maar klinkt niet erg bevredigend. Er wordt -ook hier- maar weinig onderzoek gedaan naar effecten van beleid. Dur merkt op dat het gevolg kan zijn dat mensen onder druk van sanctie werk aanvaarden dat onder hun kunnen en vermogen ligt. Dat kan wel zijn maar dat is al jaren beleid. In de bijstand moet iedereen bereid zijn alle arbeid – behalve achter een raam zitten met een rood lampje- te aanvaarden. Ook als dit onder zijn of haar niveau ligt.

Drs. Papierprikker dus.

25 november 2014

Bureaucratie veroorzaakt rommel in een bedrijf en in dit artikel uit de Economist worden de drie meest ernstige vormen kort en krachtig geanalyseerd.

  • organisatorische complexiteit.

De wir war aan coördinerende organen, projectorganisaties en de enorme groei aan doelstellingen waardoor het overzicht ontbreekt.

  • vergaderingen.

bijeenkomsten zonder doel of uitkomst nemen een steeds groter deel van de werkweek in beslag.

  • e-mail.

Dacht ik het niet. Tijdvreter par excellence.

Bain estimates that the number of external communications that managers receive has increased from about 1,000 a year in 1970 to around 30,000 today.

Rommel heeft gevolgen voor het moreel en de productiviteit. Als ik dit rijtje van drie voorleg aan mijn collega’s dan beamen zij ongetwijfeld dat dit de drie grote rommelmakers in ons bedrijf zijn. Toch wordt hier nooit op gemanaged. Tenminste bijna nooit. Het aantal doelen waarop wordt gestuurd is onlangs teruggebracht van 14 naar 3. Maar een poging om het aantal e-mails en vergaderingen te reduceren, heb ik nog niet mogen meemaken.

Tijd voor de lente schoonmaak.

 

5 augustus 2014

Leg uw hagedissenbrein het zwijgen op.

4 februari 2014


In het postje van gisteren pleiitte ik voor snel verschepen omdat anders het mannetje op je schouder te hard “ja maar”  gaat roepen. Dat heb ik niet allemaal zelf verzonnen. Het komt van marketinggoeroe Seth Godin, die het zelf het lizardbrain noemt. Zie hier de meester zelf uitwijden over wat hij bedoelt.

Hij doet er achttien minuten over. Maar dan heb je ook wat.