Stel je doet een sociale dienst een voorstel over vakmanschap, een training, een workshop, maakt niet uit wat. Wat is het meest gehoorde antwoord? Aan wie je het ook vraagt, de directeur, de teammanager of de klantmanager, het meest gehoorde antwoord is Daar hebben we geen tijd voor. Wat is dat toch met sociale diensten …
Soms richt ik mijn creativiteit en aandacht op iets en dat zuigt dan alles even op. En dat komt er dan op neer dat ik een hele tijd niet blog.
Ook zonde.
Het “iets” was de dienstverlening van mijn werkgever de gemeente Rotterdam. Ja natuurlijk dat is wel iets waarover je je het hoofd kunt breken.
Maar bloggen is een soort levenslijn voor me. Het dwingt me om gericht en georganiseerd na te denken over wat ik doe. En het geeft me ook de kans om er de humor van in te zien.
Ik ga me dus herpakken en weer krachtig aan de slag. Waarmee? Verder lezen
Het probleem van onze verzorgingsstaat is echter niet een meer (burgerkracht)/minder (professionals)-vraagstuk, maar een kwestie van een steeds verder in zichzelf verstrikt geraakt vertikaal gelede systeemlogica. Het is een ordeningssysteem dat zich in de loop der jaren vanuit beleidscentra via managementlagen, verkokerde beleidsvelden, programma’s, subsidies, productafspraken, inkooprelaties, specialisaties als een veelkoppig bureaucratisch monster tot de leefwereld van mensen is gaan verhouden en waar van lieverlee steeds meer energie, tijd en vooral geld in het functioneren van het systeem is gaan zitten in plaats van in de taken die het zou moeten volbrengen.
Jos van der Lans in Sociale Vraagstukken.
Het zal u wel zijn opgevallen. Ik sta een beetje argwanend ten opzichte van alle pogingen van management om mijn en andermans beroepsleven te sturen. Het komt er al te vaak op neer dat alles en iedereen op maat van het voorbedachte Procrustesbed wordt gezaagd. waarna triomfantelijk wordt verkondigd dat maatwerk wordt geleverd.
Nu wordt ik door Hans de Bruijn in het dagblad Trouw stevig op de vingers getikt. Hij brengt niet minder dan een ode aan de manager. En hij heeft daarvoor -het moet gezegd- een ijzersterk argument. Hij somt een reeks rechterlijke dwalingen en medische missers op die we allemaal kennen en waar uit blijkt: Ook de professional raakt soms heel erg de weg kwijt en wie houdt hem dan tegen als de manager het niet doet.
Laten we dat naar het meest recente en meest prangende voorbeeld dan maar het Jansen-Steureffect noemen. Deze door hebzucht en eigendunk bezielde professional dreef zijn patiënten immers tot zelfmoord. De Bruijn concludeert dat de wortel van het kwaad ligt in het new public management dat wordt vereenzelvigd met de neoliberale ideologie die inmiddels zo in diskrediet is geraakt. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat we hierom het management maar bij het oud vuil zetten en ons zodoende kwetsbaar maken voor een ongekend Jansen-Steureffect. De Bruijn concludeert
… Datzelfde geldt voor de zorg, die door de noodzaak tot kostenbeheersing steeds weer met malle bureaucratie wordt geconfronteerd, zoals de minutenregistratie, die een praatje tussen hulpverlener en cliënt onmogelijk maakt. De bestrijding ervan vergt samenspraak tussen management en professionals.
Dat mag helemaal waar zijn. Maar het zal de nodige tijd vergen voor hierin een evenwicht is bereikt.
De uitvoeringsprofessional krijgt in het keukentafelgesprek veel vrijheid. Het is aan het lokale bestuur om hier door middel van beleidsregels richting aan te geven. In diverse sociale domeinen blijken dergelijke regels echter volledig te ontbreken. Ook ontbreken vaak gemeenschappelijk ontworpen en getoetste werkwijzen. Het leidt bij onderzoeker Rik van Berkel en collega’s tot de conclusie dat in het sociale domein professionals ‘zonder professie’ opereren; met willekeur en onbedoelde ongelijkheid als mogelijk gevolg. Lipsky wees in onderzoek bijvoorbeeld op het verschijnsel dat uitvoeringsprofessionals onderscheid maken tussen cliënten, waarbij degenen die zich aanpassen aan de praktijk van de uitvoeringsprofessionals positiever tegemoet worden getreden dan zij die dat niet doen.
Hans Bosselaar in Trouw.
Bijna alle gemeenten zijn zich bewust van de noodzaak om te werken aan een ander profiel van de ambtenaar. Die ambtenaar beheerst niet alleen zijn vak qua kennis en kwaliteit, maar kan ook samenwerken en kennisdelen, is proactief, zelfsturend en ondernemend. ‘De ambtenaar moet ook gaan denken vanuit het perspectief van de toegevoegde waarde aan de hand van de vraag: heeft de burger hier wat aan?’, zegt Peper. ‘Die manier van denken – en niet regelgeving – wordt leidend.’
Martine Peper in Binnenlands Bestuur.
Hieronder de integrale weergaven over de beroepsvereniging voor klantmanagers. Ik plaats hem hier ook. Meediscussieren? Op de dag van de uitvoering in Zuid Holland sprak Diederik de verzamelde klantmanagers toe (ong. 40). Hij riep iedereen op om lid te worden. (I second the motion) en vertelde over het werk dat de vereniging doet. Het bestuur …
Hoe komt het dat je het zo verschrikkelijk druk hebt. Volgens mij is het antwoord onthutsend simpel en je zult het niet leuk vinden. Je hebt het zo verschrikkelijk druk omdat je zo verschrikkelijk je best doet. En dat is nog niet eens het ergste. Je krijgt het nog drukker omdat je verschrikkelijk je best …
Het zal wel door geldgebrek komen maar na jaren waarin de interesse klein was, wordt de uitvoerende professional weer op het schild gehesen. Want om de uitvoering draait het ten slotte in de verzorgingsstaat, of niet soms. En dat is zelfs zo als we de verzorgingsstaat omdopen tot participatiesamenleving. Het lijkt er wel een beetje op …
En toch vinden managers het erg moeilijk om het stuur uit handen te geven aan professionals. Dat is tenminste mijn ervaring. Het lijkt er op dat veel managers denken dat er een soort quantumsprong gemaakt moet worden. Leidinggeven op een totaal andere manier omdat er ruimte voor professionals moet komen. Dat is nog maar …
WERKLUST 